Bij de 20e zondag door het jaar C
Jezus heeft het over de spanningen en verdeeldheid binnen een gezin wanneer Hij beseft dat zijn boodschap niet door iedereen zal worden aangenomen en grote verdeeldheid zal brengen. De Kerk op zich en haar lange geschiedenis bewijzen het voldoende, de verdeeldheid is terug te vinden tot hoog in de top en tot diep in de basis. Verdeeldheid bij kerkleiders en verdeeldheid bij gewone gelovigen die sterk van mening kunnen verschillen. Jezus, onze zoete Jezus die vrede en verdraagzaamheid predikte, heeft terzelfdertijd vuur gebracht. Zijn woorden laten je niet koud. Wie in zijn boodschap gelooft, ontdekt een vuur in zich, een heilig vuur dat je verlicht, dat je verwarmt, dat aanstekelijk werkt, maar ook als een laaiend vuur in je opkomt bij het zien van onrecht.
Onze Jezus die met zijn handen de volle korenaren streelt, die met zijn zachte handen kinderen zegent, die met ogen vol van hemel mensen mild aankijkt, is dezelfde Jezus die lelijk huishoudt in de tempel en de verkopers hardhandig aanpakt, die farizeeërs en schriftgeleerden met scherpe woorden op hun plaats zet…
Jezus bracht ons het vuur en als een lopend vuurtje is zijn boodschap over de aarde gegaan. En dat vuur verspreidt zich nog steeds doordat gelovigen met vuur getuigen over de waarheid die Jezus bracht. Maar dat vuur botst ook op onbegrip, het dreigt geblust te worden door onverschilligheid, door rationalisme, door hardvochtigheid.
Maar dat vuur raakt ook intern van slag… De interpretatie van Jezus’ woorden, van Jezus’ leven, wordt gebruikt en misbruikt voor eigen doeleinden. Niet alleen de eerste christenen raakten onderling verdeeld, die verdeeldheid werd een herhalend refrein in de geschiedenis van de kerk. Om enkele voorbeelden te noemen: de bloedige ontstaansgeschiedenis van de apostolische geloofsbelijdenis, het uitzuiveren van dwalingen en het behoeden van de ware leer, de schisma’s, de scheidingen van de grote groep christenen in katholiek en orthodox, het ontstaan van reformatie en contrareformatie, de strijd tegen ketterij, de godsdienstoorlogen van christenen onderling… Tot zover deze barstensvolle notendop over de boeiende kerkgeschiedenis…
Maar laat me nu dit alles wat dichterbij brengen en stellen dat wij als gelovigen elkaar niet hebben gekozen en dat wij toch proberen gemeenschap te vormen met Jezus als ons voorbeeld, onze gids. Dat er soms spanningen zijn is menselijk en met goede wil en tonnen geduld kunnen wij leren leven met elkaar, maar waar we inhoudelijk verschillen op godsdienstig vlak, door persoonlijke ideeën en onwankelbare opvattingen groeien we nu eenmaal uit elkaar… Je kan het betreuren dat sommige mensen struikelen over vormgeving of punten van inhoudelijke aard, een eerlijk gesprek, indien mogelijk in openheid, kan helpen… Maar geef toe dat wij allemaal vol zijn van eigen gelijk wanneer het gaat over persoonlijke geloofsovertuigingen.
Heel de kerkgeschiedenis door tot op vandaag zijn er twee groepen van gelovigen
a) diegenen die vasthouden aan zekerheden, de letter van de wet, de traditie, de voorschriften, letterlijke lezing van de bijbel
b) diegenen die aandacht hebben voor het inhoudelijke, het veranderlijke, de Geest, de symboliek, de vrijheid
Beide soorten gelovigen zijn nodig al is het evenwicht soms moeilijk te vinden of te behouden… Jezus is vuur komen brengen, geen vrede maar verdeeldheid, tja, ook dat staat dus in het evangelie…
Om toch de lieve vrede te bewaren deze goede raad: “Om te bewijzen dat jij de goede weg volgt hoef je de wegen die anderen gaan niet af te wijzen.”
