Bij het feest Heilige Familie, jaar C
Bij dit mooie fresco uit de Karmelietenkerk in Wenen,
mogen we het vandaag hebben over het samen onderweg zijn als gezin.
Van de Heilige Familie is geweten dat ze vaak onderweg waren.
Onderweg van Nazaret naar Betlehem, van Betlehem naar Egypte,
van Egypte naar Nazaret, van Nazaret naar Jeruzalem en terug.
Het jonge gezin heeft heel wat kilometers afgelegd.
Maar meer nog dan de fysieke kilometers,
moeten we ook denken aan de lange emotionele weg die ze gegaan zijn.
Een weg van onzekerheid,
van het zich blindelings wagen aan een ongekend avontuur.
Jezus, Maria en Jozef hebben als gezin een hele weg afgelegd.
Als zoon van God gehoorzaam zijn aan zijn ouders,
als vader en moeder de zoon van God opvoeden,
samen het geheim en de belofte van God dragen,
doe het maar eens als jong gezin…
Heilige Familie of niet, ouders groeien met hun kinderen mee
en kinderen leren al doende, met vallen en opstaan.
Opvoeden is samen onderweg zijn, het is leren van elkaar,
het is de oefenschool van geduld, respect en grenzeloze liefde.
Onderweg worden levenslessen aangereikt.
Ik lees jullie een verhaaltje voor met mooie levenslessen.
Een jongetje keek naar zijn mama die een brief aan het schrijven was.
Op een gegeven moment vraagt hij haar:
‘Schrijf je een verhaaltje over wat wij samen hebben meegemaakt?
Of schrijf je een verhaaltje over mij?’
Zijn mama stopte met haar brief, glimlachte en zei:
‘Ik schrijf inderdaad over jou.
Maar belangrijker dan de woordjes die ik schrijf,
is het potlood waarmee ik schrijf.
Ik zou willen dat je later, als je groot bent, net zoals dit potlood wordt.
Het jongetje keek nieuwsgierig naar het potlood,
maar hij zag er niets bijzonders aan.
‘Het is toch gewoon een potlood?’
‘Het is maar hoe je ernaar kijkt.
Het potlood heeft vijf bijzondere dingen
die jou tot iemand zullen maken
die altijd in vrede zal leven met de wereld.
Ten eerste:
Je zal misschien later grote dingen verwezenlijken,
maar je mag nooit vergeten dat er een hand is die jou leidt.
God is de gids die zal leiden zodat je je eigen weg kan gaan.
Ten tweede:
Af en toe moet je stoppen met schrijven, om de punt te slijpen.
Daardoor heeft het potlood een beetje pijn,
maar het wordt er scherper van.
Dus je moet wat pijn kunnen verdragen,
het maakt je tot een beter mens.
Ten derde:
Als je met een potlood schrijft,
kun je altijd uitgummen wat je fout schreef.
De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is,
maar belangrijk om rechtvaardig door het leven te gaan.
Ten vierde:
Het belangrijkste van het potlood is niet de houten buitenkant,
maar het grafiet dat erin zit.
Dus, wees steeds bezorgd om wat er binnenin je gebeurt.
Ten slotte, het vijfde wat een potlood bijzonder maakt:
hij laat altijd een spoor achter.
Besef goed dat alles wat je in je leven doet, sporen zal achterlaten
en probeer je daar voortdurend van bewust te zijn.
(naar Paulo Coelho)