Drie maanden terug was er het opschorten van alle liturgische vieringen tengevolge van de coronacrisis. Dus ook geen doopvieringen meer. We legden de doopbronnen stil in de kerken van Moerkerke en Sijsele. Voor de voorganger brak een stille periode aan. En toch…
Voorganger zijn is niet louter een liturgisch gegeven. Als priester mag ik ook voorgaan in het bewaren van de hoop, mag ik voorgaan op de weg van bemoedigen en luisteren naar het kwetsbare verhaal van medegelovigen. Als priester ga ik voor op de geloofsweg en volg ik het voetspoor van Jezus. Ik ga die weg niet alleen, we stappen met velen samen. Als voorganger ben ik geroepen herder te zijn. Nu eens temidden, dan weer achter of voorop de kudde. Als voorganger volg ik Jezus die ons is voorgegaan als de goede herder.
Sinds 8 juni mogen we weer doopvieringen houden, maar onder strikte voorwaarden want bij dat ritueel is er normaalgezien heel wat fysiek contact. Volgens de handleiding van de bisschoppen moet de doopheer een mondmasker dragen tijdens het doopritueel en de zalving. Bij de zalving wordt gebruik gemaakt van een wattenstaafje. Allemaal vreemd, maar de enige werkwijze om toch het sacrament van het doopsel te kunnen toedienen in veilige omstandigheden.
Bij de eerste doopviering, na drie maanden, lag mijn mondmasker klaar op het altaar, maar ik heb het uiteindelijk niet aangedaan. Ik heb de ouders hun kind laten dopen terwijl ik op veilige afstand de tekst uitsprak: “Namens allen die van je houden, ‘N’, doop ik je in de naam van de Vader, die zegt ‘Ik zal er altijd voor jou zijn’, in de naam van de Zoon, die ons leert elkaar lief te hebben, en in de naam van de heilige Geest, die deze wereld kan vernieuwen.”
Ik dacht bij mezelf, zalven met een wattenstaafje, hoe zal dat overkomen? Ik las in de handleiding dat enkel de ouders hun kindje mogen zegenen. Waarom ze dan niet ook zelf hun kindje laten zalven? Dus ik voorzag een schaaltje met een druppel chrisma voor eenmalig gebruik.
Eigenlijk is het zinvol voorganger te zijn en rituelen te begeleiden met sterke woorden terwijl de ouders – die dag in dag uit hun kind zalvend nabij zijn – letterlijk hun kind zalven met de kracht van Jezus. Als voorganger een stapje opzij zetten in deze tijd wordt een gewoonte.
Nood breekt wet en het schept nieuwe mogelijkheden. Voorlopig, omdat dit het meest veilige is, begeleid ik dus op gepaste afstand als voorganger de ouders in het rituele handelen. Deze bijzondere betrokkenheid tijdens het doopsacrament zal men niet gauw vergeten…