Bij het hoogfeest van Pinksteren
De bijbel geeft veel namen voor de heilige Geest, zoals de Geest van wijsheid, van macht, van kennis en verstand. De bijbel gebruikt ook beeldspraak voor de heilige Geest: levensadem, vuur, wind, duif… Eén van de namen die Jezus vaak gebruikt voor de geest van God, is de Geest van de waarheid, ook de Geest als trooster en helper. In het Grieks staat hier het woord ‘parakletos’, wat betekent: iemand die langs komt, die bij je is en met je meeloopt, die de last voor je draagt, waarachtig, in alle eerlijkheid. Want de Geest is de waarheid, in de heilige Geest is er geen leugen. Enkel zo’n geest kan ons vooruit helpen, waarachtig vertroosten.
Jezus beloofde zijn leerlingen een helper te sturen, een geestelijke bijstand, letterlijk iemand die aan je zijde geroepen wordt, een advocaat, hij verdedigt, staat bij, troost en sterkt je… Stijgt Jezus op in het felle hemelsblauw en verdwijnt achter witte wolken, een witte duif daalt neer vanuit hetzelfde hemelsblauw en komt als geestelijke bijstand ons nabij.
Zo’n kleine duizend jaar geleden bouwde een zekere Abelardus een kluizenaarshut die hij de naam gaf: ‘Parakletos’, de heilige Geest die de rede verlicht en vertroost. Soms hebben ook wij nood aan zo’n plek, zo’n tijd en ruimte van vertroosting, om terug op adem te komen, de gedachten te ordenen, de liefde te hervinden, de kracht om door te gaan, om te kunnen dragen wat moet gedragen worden…
Laat nu de kerk o.a. zo’n plek zijn, een gebedsruimte waar alle spraakverwarring wegvalt een plaats waar we elkaar verstaan omdat we woorden van liefde spreken en ons laten vullen door Gods levensadem. De Babelse spraakverwarring wordt omgekeerd tijdens het pinkstergebeuren, de Geest brengt eenheid en verbondenheid, grenzen vallen weg, Gods Geest spreekt in elk mensenhart en alle mensen van goede wil verstaan deze taal van de liefde.
Wij mogen vurig zijn, pinkstermensen in de Jezusbeweging. Met donder, storm en vuur gaf God op de Sinaïberg de tien levenswoorden, met storm en vurige tongen geeft God aan de bange leerlingen geestkracht en de taal van de liefde. Samen met de joodse geloofsgemeenschap vieren wij als christenen 7 x 7 dagen + 1 na het paasfeest het wekenfeest, Sjavoeot, Pinksteren (pentecoste, Grieks voor vijftig)… Met Sjavoeot gedenken de joden hoe God de tien geboden aan hen gaf, met Pinksteren gedenken de christenen hoe God hen de heilige Geest gaf.
Eind januari overleed de Nederlandse dominee en auteur Nico ter Linden, van hem blijven ons niet alleen de zesdelige bijbeluitleg ‘Het verhaal gaat…’ na, maar ook zijn verhelderende jeugdbijbel. Laten we op dit pinksterfeest zijn versie van het einde van het pinksterverhaal beluisteren als bezinning:
‘Hoe kan dat nu?’ riepen ze uit. ‘Wij komen uit alle streken van de wereld en die leerlingen zijn maar gewone Galileeërs, toch hoort ieder van ons hen in zijn eigen taal!’ Maar er waren er ook die hun schouders ophaalden. ‘Die gasten zijn niet goed wijs,’ zeiden ze, ‘ze zijn dronken.’ Petrus zei: ‘Wij zijn niet dronken, wij zijn vol van het geloof in Jezus. Wij willen aan iedereen die het maar horen wil vertellen, het verhaal van zijn leven en dood, van zijn verrijzenis. Let maar op, vanaf vandaag gaat dat verhaal de hele wereld rond.’ Petrus zag dat er steeds meer mensen kwamen luisteren, dat gaf hem de moed om verder te vertellen. ‘Jullie weten toch waar onze profeten van droomden? Zij droomden van een wereld waarin kinderen onbezorgd kunnen spelen, waarin grote mensen geen oorlog meer voeren, waarin de rijken hun rijkdom met de armen delen, gezonde mensen zich over de zieken ontfermen, sterke mensen zich om de zwakken bekommeren en waarin niemand meer bang moet zijn voor de dood. En zal ik jullie eens wat zeggen? Ik geloof dat die droom waarheid wordt, wanneer wij leven in de geest van Jezus…’