Bij de 30e zondag door het jaar A
Bij het dubbelgebod van de liefde, een bezinning aan de hand van dit mooie symbool van de twee in elkaar verstrengelde harten.
Over een week zal het een jaar geleden zijn dat Leonard Cohen stierf (7 november 2016), de zanger met de zware stem. Cohen, Hebreeuws voor ‘priester’, die liedjes zong over de liefde vanuit een diepe spiritualiteit en geloof in de hemelse liefde. Leonard las ooit eens in een geschiedenisboek over synagogen, dat er in klein-Azië op de muren van de ruïne van een synagoge een tekening stond van een Davidster, maar dan alternatief, niet met puntige driehoeken, maar met twee harten, één opwaarts en de ander neerwaarts. De harten waren in elkaar vervlochten.
Een prachtig symbool, een symbool van liefde dat ik wat herwerkte met twee tinten rood. De menselijke liefde en de goddelijke liefde. De liefde vanuit ons hart en de liefde die naar ons toekomt.
God is liefde, dat wij die woorden zingen, die woorden doen, die woorden eten en drinken, dat wij ze leven… dat wij die woorden in onze harten bewaren, we kennen de melodie en zingen ze door….
Liefde werkt geestverruimend, hartversterkend, grensverleggend… Geestverruimend: het opent onze kleine geesten. Hartversterkend: het doet deugd aan ons hartje. Grensverleggend: de liefde doet onszelf overstijgen.
Blijven geloven in Gods liefde, in de liefde. Zoals Huub Oosterhuis het schrijft in zijn boekje ‘Ik versta onder liefde’: “Ik versta onder liefde: de duizenden nuances van vriendelijkheid en vriendschap, van hartstocht en hoofsheid, van bedachtzame eerbied en mededogen, waarmee mensen elkaar bejegenen. Ik versta onder liefde ook de wijsheid en de wetenschap, fantasie en volharding, waarmee de aarde wordt opgebouwd, steeds weer, tegen alle afbraak in.’
De liefde heeft de kracht om deze wereld op te bouwen, dwars tegen elk pessimisme in…
Mohamed El Bachiri, bekend van Een Jihad van Liefde, wint de Prijs van de Gelijkheid 2017. Met die prijs bekroont de vzw Curieus iemand die zich heeft ingezet voor gelijkheid en verbondenheid. Mohamed El Bachiri verloor bij de aanslagen van 22 maart 2016 in Brussel zijn vrouw Loubna, de moeder van zijn kinderen. Die dramatische gebeurtenis boog El Bachiri later dat jaar om in zijn “Jihad van liefde”, een opmerkelijke oproep uitgezonden in het Canvas-programma De Afspraak. Zijn pleidooi voor meer menselijkheid, broederlijkheid en liefde werd miljoenen keren gedeeld en bekeken.
‘Liefde, dat wat me drijft, me laat leven en overleven. Liefde, de basis, de sokkel waarop ieder geloof moet rusten. Liefde, de bron waar iedere mens uit moet kunnen putten. Liefde, het begin van elke bloei. Liefde, het schuiloord voor wie in zijn tranen verstikt. Liefde, de omhelzing voor een onbekende ziel. Liefde kan niet leiden tot haat, want vreugde leidt nooit tot pijn. Liefde kent alleen genade en vergeving. Liefde oordeelt niet, liefde is onschuldig. Liefde kun je uitdrukken en voelen. Liefde is niets dan delen en aanvaarden. Liefde kan intiem zijn en toch overal. Als jij Liefde bent, heb ik dezelfde godsdienst. Het hart van ieder mens is groot genoeg om heel de mensheid te omvatten. We hoeven het alleen open te stellen, zonder vrees. Een leven zonder liefde is een wereld zonder zon. Ik heb liefde nodig als de lucht die ik adem. Als het water dat ik drink.’