Tien jaar geleden lag ik daar op de grond bedolven onder alle heiligen die aanroepen werden om de geroepene te zegenen, te heiligen en te wijden. Nu, na tien boeiende jaren priesterleven; onschatbare ontmoetingen met velerlei en uiteenlopende soorten mensen, ontelbare eucharistievieringen, een zevenhonderdtal uitvaarten, honderden doopsels, tientallen huwelijken, allerhande woordjes en preken… blik ik tevreden achterom met vooral veel dankbaarheid en ongekende vreugde!
Vooreerst om Gods liefde; deze blijft voor mij de kern, de motor van al mijn denken en doen. Om Jezus, mijn grote voorbeeld, gids en vriend, voetspoor om te volgen. Om de Geest die me voortstuwt en de boel ‘geestig’ houdt.
Samen om Gods liefde, dank ik mijn ouders, zij zijn de belichaming van die liefde, zij toonden de weg, zij steunen me in goede en kwade dagen…
Dankbaar ben ik om de vele mensen die op mijn weg kwamen en met wie ik korte of geruime tijd de levensweg mocht delen. Dankbaar om zoveel vriendschap en verbondenheid, telkens weer.
Grote dank ook om het vertrouwen dat mensen mij schenken hun verhaal te beluisteren en het in de stilte van gebed aan God door te geven.
Ik ben een gelukkig priester, voel me goed in mijn vel, wil de vrolijkheid als Gods glimlach bewaren en tonen waar ik ook kom. Mijn hart vloeit over van dank en vreugde: God is liefde en liefde is de weg die ik graag volg!
In de loop der jaren heb ik mijn geloof kunnen voeden aan zovele bronnen van levend water: de gesprekken met mensen, het samen vieren, het samen zoeken, ook het huilen en de tegenslagen, de nieuwe uitdagingen en plotse wendingen, de lectuur van wijze woorden, het zingen vanuit diepe inspiratie, het lachen en samen tafelen, het vergaderen en plannen, het samen genieten en volop leven dank om de zovele bronnen…
Mijn roeping blijft me drijven, mijn geloof, hoop en liefde doet me leven volgens mijn eigen Pradip-zijn.
Met Gods zegen en open handen zijn toekomst tegemoet!